...(συνέχεια από προηγούμενο)
Καλοί μου άνθρωποι όμως συνεχίζουμε από κει που τελειώσαμε και από ότι είδα είχαμε και μεγάλο σουξέ τελικά. Από τη συμβολή του λεγόμενου αντικειμενικού τύπου σε αυτά που βλέπουν τα ματάκια μας τα τελευταία χρόνια.
Επειδή όμως αυτή η στήλη δεν είναι συνηθισμένη και δεν είναι και διατεθειμένη να πει μισές αλήθειες ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσω το ποιος φταίει για τη μονοκρατορία του ΟΣΦΠ σε επικοινωνιακό επίπεδο όλα αυτά τα χρόνια. Είναι απλούστατο: φταίει ο απέναντι, δηλαδή ο Παναθηναϊκός. Ας δούμε όμως απλά και μεθοδικά το πώς φταίει.
Δεν θέλω καν η στήλη να αναφερθεί στο τι θα γινόταν αν ο αντίπαλος της συγκεκριμένης ομάδας δηλαδή ο Ολυμπιακός ήταν στη ίδια τηλεοπτική στέγη με τον Παναθηναϊκό και σε ποδόσφαιρο και σε μπάσκετ και είχαμε τα φαινόμενα που παρατηρούνται διαχρονικά σε ΝΕΤ και 3,2,1(εδώ κάτι παρεμβάλλεται) Αντέννα…Δεν υπάρχει σώφρων άνθρωπος που να μην πιστεύει ότι δεν θα είχαν φάει και οι δύο τα εξώδικα της αρκούδας και ότι τελικά οι συμφωνίες θα έσπαγαν λόγω μεροληψίας. Όπως δεν υπάρχει και άνθρωπος μη Ολυμπιακός που να μπορεί να αντέξει τις μεταδόσεις των συγκεκριμένων καναλιών. Δηλαδή ουσιαστικά μια μετάδοση σαν να παίζει ελληνική ομάδα με ξένη διανθισμένη με μπόλικα ενσταντανέ από τη σωστή κερκίδα, τα μικρόφωνα στην υπηρεσία της μετάδοσης δηλαδή τσίτα στα κατάλληλα μπινελίκια και κυρίως τα ριπλέυ στην υπηρεσία του Γκέμπελς. Αυτό μόνο αν είσαι Μπαρμπής δεν το δέχεσαι.
Όμως είπαμε εδώ θα πούμε και καμιά αλήθεια. Έχουμε ήδη πει για το ότι φταίει ο έτερος πόλος. Πως όμως; Από τα χρόνια της δεκαετίας του 80 που κάποιοι τολμούν και λένε ότι ο καπετάνιος έκανε ότι ήθελε όταν ο Παναθηναϊκός πήρε τρία πρωταθλήματα(ένα πήρε η Λάρισα και ένα ο ΠΑΟΚ) αλλά και μετά το ’90 όταν πήρε άλλα δύο οι οπαδοί της συγκεκριμένης ομάδας μπορούν εύκολα να χαρακτηριστούν ως οι πιο παραμυθιασμένοι του κόσμου! Και σίγουρα είναι εκείνοι με τη χειρότερη σχέση με την ομάδα τους. Από τη μία σε συνεχή εμφύλιο λόγω φατριών που διεκδικούσαν πάντα το σωματείο και από την άλλη σε ένα διαρκές ψέμα για το ποια είναι η προτεραιότητά τους ως σωματείο. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει τη γελοιότητα ότι «εμείς είμαστε για την Ευρώπη»; Ε λοιπόν αυτή η γελοιότητα έχει καλλιεργηθεί όχι τόσο από την ίδια τη ομάδα όσο από τους ορκισμένους εχθρούς της. Ποιος το έγραψε τελευταίος και πιν τη γκέλα με την Τρίπολη το «οι φίλοι του ΠΑΟ(μόνο έτσι τον αποκαλεί-ποτέ Παναθηναϊκό) πρέπει να ασχολούνται με αυτό που έχουν στο DNA τους»; Ο Καρπετόπουλος. Η ναυαρχίδα της αντικειμενικότητας…
Και δεν είναι τυχαίο ότι μετά το πρόσφατο διπλό της Ίντερ πήγαν στο γήπεδο περίπου δέκα χιλιάδες. Έχει ξαναγίνει μετά το διπλό στον Άγιαξ όταν είχαν πάει με μια αδύνατο ομάδα έξι χιλιάδες…Ο λόγος είναι και σύνθετος και απλός. Η πρώτη ανάγνωση είναι ότι ποτέ η ομάδα δεν είχε δικό της γήπεδο. Η δεύτερη έχει να κάνει με τα ΜΜΕ και η Τρίτη με τη ιστορία…
Στη δεύτερη: Αν έβλεπε κανείς τις εφημερίδες την Πέμπτη που πέρασε θα διάβαζε για το διπλό στην Ίντερ. Αν τις έβλεπε την Παρασκευή θα διάβαζε για το 5-1 του άλλου με τη Μπενφίκα(πάντα μιλάμε για τις λεγόμενες «αντικειμενικές»). Το Σάββατο όμως που υπήρχε το ματς με τη Τρίπολη δεν υπήρχε ούτε προσκλητήριο ούτε κάποιος εθουσιασμός. Υπήρχαν και πάλι πρωτοσέλιδα ΜΟΝΟ για τον άλλο…Πώς γίνεται αυτό; Έτσι, γίνεται. Με μαγικά και με πολλά «μαρούλια» που δεν τα δίνει ο Θείος γιατί δεν είναι κορόιδο φυσικά. Αυτός είπαμε χρωστάει και όταν ξεχρεώνει φαίνεται σαν πριμ…Μα θα πει κάποιος γιατί έχε τόση σημασία τι γράφουν οι αντικειμενικές; Μα γιατί οι Παναθηναϊκοί αυτές διαβάζουν! Οι δικές τους εφημερίδες-που έχουν και εμφύλιο-δεν πουλάνε ούτε δέκα χιλιάδες φύλλα ενώ αντίθετα σύμφωναμε γκάλπο οι πιο πολλοί αναγνω΄στες στςι αντικειμενικές είναι από τους παραμυθιασμένους της συγκεκριμένης ομάδας! Έτσι λοιπόν εξηγούνται πολλά και κυρίως πως ο άλλος εύκολα περνάει χρόνια τώρα τη προπαγάνδα του.
Άφησα για το τέλος ένα λόγο πολύ σημαντικό που όμως ίσως θέλει καλή αν΄’αγνωση. Τα παλιά τα χρόνια λοιπόν όταν οι ομάδες έπαιζαν φιλοξενούμενες ο κόσμος τους κατέβαινε συντεταγμένος σχεδόν αλλά και σκόρπιος, καταλάμβανε όμως όπιο χώρο ήθελε ενώ υποθετικά μπορούσε να πάρει όσα εισιτήρια ήθελε. Έτσι ας πούμε σε ένα αγώνα στο Καραϊσκάκη που είχε νικήσει ο Παναθηναϊκός με γκολ του Δομάζου είχαν φύγει με τα πόδια περίπου εννιά χιλιάδες άνθρωποι από το Φάληρο προς την Αθήνα. Αυτό συνέβαινε σε όλα τα γήπεδα, πάνω κάτω. Εκεί όμως που συνέβαινε απόλυτα ήταν στο γήπεδο της Λεωφόρου. Θες λόγω Αθηνας και αστικής κουλτούρας, θες λόγω πρόσβασης και μη αίσθησης κάποιας γειτονιάς οι φιλοξενούμενοι όταν έπαιζε ο γηπεδούχος ήταν όσοι και οι οικοδεσπότες. Ίσως κάποια ματς να έγιναν και με τους φιλοξενούμενους περισσότερους…Αυτό λοιπόν με τα χρόνια έγινε σαράκι και αντιμετωπίστηκε με ένα τρόπο. Με τη δημιουργία των οργανωμένων οπαδών. Δεν είναι τυχαίο ότι η «13» είναι η πρώτη προσπάθεια στα τέλη του ’60 για να αποτρέπονται οι άλλοι να φτάνουν μαζικά και να πιάνουν το γήπεδο. Ε, αυτή η νοοτροπία πολεμήθηκε λυσσαλέα από τον ίδιο τον Παναθηναϊκό και μπροστάρισα ήταν η νοοτροπία της «Ευρώπης». Κάτι που βρήκε συμμάχους όλους όσους κατάλαβαν ότι έτσι δεν θα πάρει ποτέ η συγκεκριμένη ομάδα τα πρωτεία αλλά θα τα έχει ο κρυφός τους έρωτας…
Και φυσικά παρά τα περί αντιθέτου θρυλούμενα σημαντικότατο ρόλο σε αυτό έπαιξε η Λεωφόρος που ειδικά σε σχέση με τον «απέναντι» ήταν πηγή χαράς μισές φορές για το ένα και μισές για το άλλο. Δεν είναι τυχαίο ότι το ισοζύγιο των νικών ισσορρόπησε στο ΟΑΚΑ…Για το λόγο αυτό και ξέροντας ότι όποιος Παναθηναϊκ΄ςο διαβάζει αυτές τις γραμμές θα τρελαθεί εγώ θα το γράψω: Η ιστορία θα αλλάξει στο ελληνικό ποδόσφαιρο όταν θα πέσει η Λεωφόρος. Μαζί της θα θαφτούν όλα τα βαρίδια και όλη η αρρώστια αυτής της ομάδας…
