Ας σας γράψω στενάχωρα σήμερα καλοί μου άνθρωποι.Παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό το πως κινούνται οι διάφοροι συνδικαλιστές τώρα που έπεσε ο καπιταλισμός και ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός ξανάρχεται με ποδοβολητά.Γιατί λοιπόν δεν πρέπει να ποθείτε ποτέ να κυβερνηθούμε από ανθρώπους που είναι διαρκώς στο δρόμο θα σας το πω αμέσως...
Πριν από μερικά χρόνια ήμουν σχεδόν τελειωμένος και πήγαινα με τον πατέρα μου οδηγό προς ένα νοσοκομείο της Αθήνας για κάτι εξετάσεις.Το να σε πηγαίνει ο πατέρας σου για κάτι σοβαρό στους γιατρούς είναι κάτι που δεν αξίζει σε κανένα ούτε σε γιο ούτε σε πατέρα.
Εν πάσει περιπτώση και αφού τελικά δεν πάθαμε και τίποτε που λέει και το ανέκδοτο και κάτι χρόνια μετά είμαστε ακόμη εδώ, στο δρόμο βρίσκουμε έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία μια πορεία διαμαρτυρίας πολύ μεγάλη είναι η αλήθεια.Όπως έχω πει ήμουν σχεδόν τελειωμένος και από καιρό δεν παρακολουθούσα τα δρώμενα με αποτέλεσμα να μην ξέρω το γιατί ο δρόμος ήταν κλειστός.Κάποια μαλακία θα είχαν κάνει πάλι η Αμερικάνοι από αυτές που εμάς τους Έλληνες, όπως και τους Παλαιστίνιους και τους Ιρανούς που επίσης έχουν αδικηθεί τρελά από τους Γιάνκηδες πολύ μας εξοργίζουν.Είναι άλλωστε γνωστό ότι από τους Αμερικάνους εμείς, η Μέση Ανατολή, οι αδερφοί Σέρβοι και η Λατινική Αμερική έχουμε δεινοπαθήσει παγκοσμίως.Εμάς μάλιστα για το ξεκάρφωνα μας έδωσαν και ένα σκασμό λεφτά για να μη μιλάμε και μας έχωσαν και σε κάτι δομές για να μην είναι σήμερα οι αδερφές μας σε κανένα μπαρ στο Ρότερνταμ...Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει να έχετε σοβαρό πρόβλημα υγείας που πιστεύεις ότι θα πεθάνεις και να πέσεις πάνω σε κάποιους που δεν σε αφήνουν να περάσεις.Από το άγχος δεν μπορείς να αναπνεύσεις...
Κι όμως καλοί μου άνθρωποι όλοι εκείνοι οι κοινωνικοί αγωνιστές και οι ψυχοπονιάρηδες για το λαό του Σουρινάμ(γειά σου ρε Χενκ αλάνι)δεν με άφησαν να περάσω."Όλα καλά αδερφέ αλλά την πορεία δεν μπορείς να τη σπάσεις.Και να σε αφήσουμε εμείς, παρακάτω θα σε δει κάποιος που δεν ξέρει και με αυτό το αγροτικό(είχαμε ένα παλιακό 4χ4)θα σε περάσει για κανένα...φασίστα"μου είπε ο δημοκράτης που είχα μπροστά μου.Δε θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση του πατέρα μου ειδικά όταν με είδε να πανιάζω από το φόβο.Το σκηνικό χειροτέρεψε όταν πήραμε ένα παράπλευρο δρόμο και είδαμε πως ούτε απο εκεί μπορούσαμε να προχωρήσουμε.Να μην τα πολυλογώ καταλήξαμε στην είσοδο ενός ξενοδοχείου στη Β.Κωνσταντίνου που τώρα πια δεν θυμάμαι ούτε το όνομά του.Πήρα ένα χάπι, ήπια λίγο νερό, συνήλθα μετά από κάτι τέρμινα έκανα και μια επέμβαση και τώρα όλα αυτά μοοιάζουν μια κακή ανάμνηση.Δεν έχω τη διάθεση να το φιλοσοφήσω άλλο παρά μόνο θα πω τούτο:Ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις να έχεις, η ρουφιάνα η εξουσία είναι στα κύτταρά σου και σε δοκιμάζει.Είναι αυτό που παλιότεροι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν και το λέγαν διάολο σε αυτή και σε άλλες μορφές.Και το τελειότερο ανθρώπινο σύστημα είναι εκείνο που την εξουσία δεν την αφήνει στα χέρια των μαχητών και των αγωνιστών.Την αφήνει στα χέρια εκείνων που διαδέχονται τους μαχητές και τους αγωνιστές πριν διαφθαρρούν και γίνουν άρπαγες...
