Ρε παιδιά δεν είναι τέτοιο μπλογκ,τι να κάνουμε τώρα;
Λοιπόν κάθε φορά που ένα φιλικό μπλογκ ανεβάζει καμιά δικιά μου ανάρτηση έχουμε την ίδια ιστορία μετά για καμιά βδομάδα.Στο mail επικοινωνίας έρχονται μηνύματα για το γιατί δεν ανεβάζω σχόλια και γιατι δεν έχω ένα προφίλ στο facebook κλπ,κλπ.Μερικά από αυτά μάλιστα είναι και λίγο σκανδαλιάρικα όπως "τζουτζούκο γιατί δεν έχεις σχόλια στο blog;δεν το ξέρεις ότι ένα blog χωρίς σχόλια είναι πεθαμένο";Ή υπάρχουν και μερικά μαγκιόρικα: "ρε λινάτσα,γιατί ρε δε βάζεις σχόλια να σου ξηγήσω γω το όνειρο;ε;ε;μίλα ρε!" Και διάφορα άλλα τέτοια.
Λοιπόν να το πουμε για άλλη μια φορά: Το facebook το σιχαίνομαι παθολογικά γιατί δεν πιστεύω ότι η πρόσκληση να γίνεις φίλος μέσω ενός ιστοτόπου μπορεί να σταθεί,γιατί δεν γουστάρω τέτοιου είδους κοινωνικοποίηση που δεν μου λέει τίποτε και γιατί βαριέμαι να παρλάρω διαδικτυακά.
Τώρα όσο για τα υπολοιπα πρέπει να πω ότι για μένα το μπλογκ είναι σαν ένα βιβλίο σε κομμάτια.Επειδή δεν προκάνουμε να φτιάξουμε βιβλίο γράφουμε σε ένα ημερολόγιο ότι κατεβάσει η γκλάβα μας.Δεν πιστεύω να έχετε δει κανένα βιβλίο διαδραστικά να τσακώνεται με τους αναγνώστες του...Κι αν γίνει στο μέλλον με το καλό να μαζευτούμε να...πάτε!Αυτά και τα μπλογκ δεν χρειάζονται τα σχόλια για να υπάρχουν αν δεν την έχεις δει έτσι...Ευχαριστώ.
Υ.Γ.Α και για το ατύχημα που έγραψα και αναδημοσίευσε το agrinionews ΟΧΙ δεν έχουν την πρώτιση σημασία οι συνθήκες ότι και να μου λέτε.Αυτα έχουν πρώτιστη σημασία για ένα ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ μεσο και όχι για blogs.
