Σχολιανά
"Το μίσος για τον Καλλικράτη
Στην Ελλάδα όπου τα πάντα μπορούν να ειπωθούν και μάλιστα από πολλές και ετερόκλητες κατευθύνσεις δυο κοσκινάκια υπάρχουν το τελευταίο διάστημα. Το ένα είναι το περίφημο «μνημόνιο» που στην ουσία είναι η αγωνία μην τυχόν και ανακατευτεί ο ξένος παράγων στα εσωτερικά μας λες και το να δανείζεσαι και να περνάς καλά είναι κάτι το αυτοδίκαιο. Σε αυτή την περίπτωση όπως διάβασα πρόσφατα εδώ την εργολαβία μπορεί να την έχουν οι «προοδευτικές» δυνάμεις αλλά αλλού την έχουν οι πιο συντηρητικές και αντιδραστικές. Για παράδειγμα στο Αμέρικα- που συνεισφέρει σχεδόν το 20% στα κεφάλαια του ΔΝ.Τ. -τις μεγάλες αντιρρήσεις τις έχει η νεοσυντηρητική δεξιά και η άκρα δεξιά. Επίσης σίγουρα θα έχετε ακούσει για το πώς καταστράφηκε η Αργεντινή και χώρες της Ασίας αλλά δεν έχετε ακούσει για καμιά 20 αριά χώρες που τη βγάλαν καθαρή... Ας είναι, δεν μπορούμε να το εξαντλήσουμε εδώ το θέμα και το μόνο που μπορεί να καταφέρουμε είναι να βγει και κανένας σύγχρονος Κολοκοτρώνης και να πει ότι είμαστε και υπέρ του «μνημονίου»...
Το άλλο κοσκινάκι όμως είναι σαφώς ο Καλλικράτης. Παρά το ότι όλοι όσοι ασχολούνται με τη δημοκρατία και τη μετεξέλιξή της θεωρούν πως πρόκειται για τη σημαντικότερη μεταρρύθμιση που θα γίνει στη χώρα και πως από την πορεία της πιθανόν θα εξαρτηθεί και η βασικότερη αναδιάρθρωση που είναι η νοοτροπία και οι σχέσεις του πολίτη με τη δημόσια διοίκηση, εντούτοις, ένας σημαντικός αριθμός παραγόντων της ελληνικής ιδιαιτερότητας δεν θέλουν να ακούν τη λέξη Καλλικράτης...
Ας πάμε να δούμε ποιοι είναι αυτοί. Αρχικά είναι οι βλαχομπαρόκ δήμαρχοι, κοινοτάρχες, παράγοντες και λοιποί συγγενείς που βλέπουν ότι τελειώνει η εποχή τους και όσο απαύτωσαν την ίδια την σύσταση της ψυχής ενός λαού για να είναι οι ίδιοι άρχοντες της τοπικής φυλής, την απαύτωσαν. Η ιστορία τους ξεπερνά σιγά- σιγά...
Μετά είναι οι χιλιάδες οργανώσεις και «οργανώσεις», οι σύλλογοι σφραγίδες και οι διάφορες απίθανες εταιρίες "εθελοντισμού" αλλά και θρησκευτικού προσηλυτισμού που βλέπουν ότι η μαρμίτα με τα έσοδα πια στέρεψε και ότι χρήμα υπάρχει θα πηγαίνει όχι σε αυτούς για να το μοιράζουν κατά το δοκούν αλλά σε ανθρώπους που εξελέγησαν με την επάρατο δημοκρατική διαδικασία. Από κοντά φυσικά είναι και κάτι απίθανες δεξαμενές σκέψεις αλλά και έντυπα- φαντάσματα που θεωρούν πως ο στόχος τους είναι να τα θυμόμαστε στις εκλογές και όταν κάποιος αποφασίζει να «στάξει κανα φράγκο». Σημειώστε, δε, ότι πολλοί από αυτούς είναι και σφόδρα αντι-ευρωπαϊστές ξεχνώντας ότι τη δεκαετία του ’80 οι κουτόφραγκοι επιδοτούσαν με κάτι εκατομμυριάκια το άνοιγμα ενός εντύπου γιατί πίστευαν οι ανόητοι ότι και μεις θέλαμε τον...πλουραλισμό.
Κατόπιν είναι οι κάθε είδους κρατιστές που πιστεύουν στον γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμό και θεωρούν ότι όλα τα λεφτά πρέπει να διατηρούνται σε σεντούκια σε σκοτεινά υπουργεία και κατόπιν να μαζευόμαστε μια αντιπροσωπία ζητιάνων από κάθε πόλη-χωριό-επαρχία και να πηγαίνουμε να παρακαλάμε όλοι μαζί για ένα ξεροκόμματο της(αδιαπραγμάτευτα)δημόσιας και κοινωνικής περιουσίας. Για να γίνεται, δε, αυτό θα πρέπει κάθε φορά να μαζεύουμε καμιά 200αριά υπογραφές και να τρέχουμε από κοντά σε κάθε εντεταλμένο χαρτογιακά της Αθήνας. Σε αυτή τη συνομοταξία βάλτε και κρατικοδίατους συνδικαλιστές αλλά και διάφορους οραματιστές που επικαλούνται π.χ. τη Σουηδία ξεχνώντας ότι αν εκεί πάρεις μια μπύρα το 85% των τελών που πληρώνεις πάνε στο δήμο, ενώ ακόμη και την εφορία την πληρώνεις για την πόλη σου! Αλλά που να ξέρουν αυτοί... Για το λόγο αυτό άλλωστε στην Ελλάδα έχουμε συνδικαλιστικές ενώσεις επαγγελμάτων που είναι...νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου!
Στη συνέχεια βάλτε δικαστικούς, αξιωματικούς και "αξιωματούχους" όπου οι αντίστοιχοί τους στις...διαβρωμένες χώρες της Δύσης εκλέγονται από το λαό! Και, τέλος, στη μεγαλύτερη ειρωνεία από όλες βάλτε τους... επιχειρηματίες! Εντάξει όχι όλους, αλλά πολλούς. Και αυτή ίσως είναι η μεγάλη πρωτοτυπία μας. Ίσως είμαστε η μόνη χώρα στον...δυτικό κόσμο που αρκετοί επιχειρηματίες δεν θέλουν ένα καθαρό περιβάλλον για να επιχειρήσουν και όσο το δυνατόν λιγότερη γραφειοκρατία... Όχι, αρκετοί θέλουν τις κρατικές μπίζνες τους, θέλουν να αποφασίζει η υπουργάρα και να γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τους ντόπιους ιθαγενείς, θέλουν τον κρατικό τους τζόγο, την κρατικοδίαιτη ομάδα με τον λαό της(να ‘ουμε) και άλλα πολλά. Κυρίως όμως όλοι, θέλουν χρήμα. Ζεστό, δανεικό, ξεπλυμένο, ευρωπαϊκό που να το έχουν παράγει λυγερές βόρειες που έρχονται τα καλοκαίρια στη χώρα και χαζοί ασπροκέφαλοι που δεν βγαίνουν παρά ένα Σάββατο από το σπίτι τους...
