Γιατί οι Ελληνες δεν βγαίνουμε στους δρόμους
Tο κοινωνικό «τσουνάμι που θα πλημμύριζε τους δρόμους της Αθήνας το φθινόπωρο» δεν ήρθε ποτέ. Καμία επανάσταση στον ορίζοντα, οι «ωδίνες» του Μνημονίου εγγράφονται στη ζωή της πόλης μέσα από συντεχνιακές κινητοποιήσεις που δοκιμάζουν τις αντοχές των πολιτών και φυσικά την αλυσίδα των κλειστών καταστημάτων στους δρόμους, εμπορικούς και μη. Τώρα τα δραματοποιημένα ρεπορτάζ μεταθέτουν την «Ημέρα της Αποκάλυψης» για το 2011, τη χρονιά «που θα τα δούμε όλα», κατά το κοινώς λεγόμενον.
Η ανάλυση της ήπιας κοινωνικής αντίδρασης γίνεται αποκλειστικά με όρους αυτοϋπονόμευσης. Δεν αντιδρούμε γιατί φοβόμαστε, γιατί έχουμε λουφάξει στη γωνιά μας, βλέποντας γνωστούς και φίλους να χάνουν «σίγουρες» θέσεις εργασίας ή ακόμα επειδή κατά βάθος ο Θεόδωρος Πάγκαλος είχε δίκιο. Αν «τα φάγαμε όλοι μαζί», η συλλογική ενοχή για το κατάντημα της χώρας υποτίθεται πως μας έχει κάνει περισσότερο σκεπτικούς και λιγότερο διεκδικητικούς.
Η αλήθεια δεν είναι μία. Και σίγουρα δεν θα την διαβάσετε σήμερα. Παρακολουθώντας, όμως, το non stop μοιρολόι για όσα χάθηκαν και όσα μας περιμένουν, δεν μπορώ να μην αναλογιστώ ποια χώρα έφτιαξαν, τι είδους ζωές ενέπνευσαν, πόσους ανθρώπους έκαναν καλύτερους όλα αυτά που «κατεδαφίζονται» σήμερα.
Οι γενικεύσεις είναι κακό πράγμα και δεν είμαι σε θέση να υποστηρίξω πως όσα μας επιβάλλονται σήμερα είναι όλα θεάρεστα ή κοινωνικά δίκαια. Αλλά είναι πια κοινός τόπος ότι αν τα μισά απ’ όσα κάνουμε σήμερα είχαμε τη διορατικότητα να τα εφαρμόσουμε με την άνεσή μας σε λιγότερο χαλεπούς καιρούς, δεν θα ζούσαμε τη σημερινή βαναυσότητα να κόβεται το δώρο από συντάξεις των 500 και των 600 ευρώ. Είναι επίσης κοινός τόπος ότι όσοι πολιτικοί είχαν το θάρρος να τα υποστηρίξουν σε ανύποπτο χρόνο δεν βρίσκονται σήμερα στην πρώτη γραμμή της πολιτικής σκηνής. Αντίθετα, όσους αντιτάχθηκαν λυσσωδώς σε μεταρρυθμίσεις που θα έκαναν καλό στον τόπο τους βλέπουμε στην εμπροσθοφυλακή του αντιμνημονιακού αγώνα.
Υπάρχουν, λοιπόν, Ελληνες που δεν πήγαν ούτε σε μία πορεία μέσα στο 2010. Οχι γιατί φοβούνται ούτε επειδή αισθάνονται συνένοχοι. Αλλά γιατί κάνουν υπομονή, πιστεύοντας ότι αυτή είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να πάει μπροστά η χώρα τους.
