Το μεγάλο κοινωνικό πείραμα
«…Λίγο πιο πάνω, κάθε βράδυ, η Ηρώδου Αττικού κλείνει. Με οδοφράγματα, με κλούβες παρκαρισμένες κάθετα. Εξοργιστικό δεν είναι μόνο ότι με τα οδοφράγματα η οργανωμένη πολιτεία κάνει μια δήλωση, λέει ότι δεν μπορώ να προστατεύσω το πρωθυπουργικό γραφείο. Ακόμα πιο εξοργιστική είναι η δεύτερη δήλωση, αυτή που υπονοείται. Όπως σ’ ένα εχθρικό κράτος, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, ο στρατός προστατεύει τις πρεσβείες και από κει και πέρα επικρατεί το χάος, οι ταλιμπάν, έτσι και στην Αθήνα προστατεύεται με οδοφράγματα το Μαξίμου, το Προεδρικό μέγαρο και η υπόλοιπη πόλη έχει αφεθεί σε άλλες δυνάμεις, ανεξέλεγκτες. Η πραγματική δήλωση λέει, δεν υπάρχει κράτος. Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις. Κανόνισε μόνος σου την πορεία σου, τη ζωή σου. Όπως μπορείς. Εκτός οργανωμένης κοινωνίας. Όσο αυτή η δήλωση γίνεται περισσότερο αντιληπτή, τόσο τα πράγματα για την Αθήνα γίνονται μη αναστρέψιμα.
Πρέπει κάποια στιγμή να πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από το μνημόνιο. Από την οικονομική κρίση. Η κρίση του ελληνικού κράτους δεν έγκειται μόνο στην οικονομική του χρεοκοπία. Είναι στην παρακμή, τη διάβρωση, τη διαφθορά, την οικειοποίησή του. Η μαφιόζικη οικονομία κατακτά ολοένα και περισσότερες αγορές, διαβρώνει τμήματα του κρατικού μηχανισμού, οικειοποιείται δημόσιους χώρους, καταλαμβάνει σιγά-σιγά την πόλη. Δεν χρειάζονται λεφτά για να κάνει η πολιτεία τη δουλειά της. Δεν φταίει το μνημόνιο αν το κράτος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη διαφθορά. Σ’ αυτή τη sin city της παρακμής, η επίκληση της νομιμότητας, η απαίτηση να κάνουν οι άνθρωποι τη δουλειά τους, είναι σχεδόν επαναστατική. Δεν χρειάζονται θεωρίες, ούτε ιδεολογικές συμπάθειες. Να κάνουν απλώς τη δουλειά τους. Η αντιμετώπιση του υποκόσμου και η εξάρθρωση των ιδιωτικών στρατών που διαπράττουν εγκλήματα του κοινού Ποινικού Κώδικα υποδυόμενοι τους αγανακτισμένους κατοίκους, είναι η δουλειά τους. Δεν γίνεται το ένα χωρίς το άλλο.»
Αυτό είχε γράψει πρόσφατα γράψει ο Φ.. Γεωργελές στο Athens Voice. Και έχει απόλυτο δίκιο καθώς είναι πια πασιφανές ότι στη χώρα διεξάγεται ένα τεράστιο κοινωνικό πείραμα. Θα μπορούσαμε να το πούμε «πείραμα κοινωνικής ανοχής». Σε τι συνίσταται αυτό το πείραμα; Χμμμ, στα πάντα! Στον Άγιο Παντελεήμονα ας πούμε δοκιμάζεται αν μπορεί να γίνει άλλη μια terra incognita σαν των Εξαρχείων αλλά από την ανάποδη. Στη θέση της... ελευθεριάζουσας ελευθεριότητας να είναι το «νοικοκυριό». Στη θέση της παραφροσύνης της ρητορείας που λέει «όλοι οι καλοί χωράνε» η παραφροσύνη του «μόνο εμείς χωράμε». Στη θέση των δερμάτινων με τα κράνη και τα κοντάρια με την κόκκινη-μαύρη σημαία, τα δερμάτινα με τα κράνη και την σημαία με τον κέλτικο σταυρό(για λόγους αγραμματοσύνης κυρίως).
Κοινωνικό πείραμα είναι και ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας. Κοινωνικό πείραμα όμως είναι και αυτά που λένε οι απέναντί του στο ίδιο συμβούλιο δηλαδή «άσυλο και υπηκοότητα σε όσους είναι μέσα στη χώρα»! Κοινωνικό πείραμα είναι και αυτό που συμβαίνει με το τσιγάρο και τις απίστευτες παλινωδίες που αρχίζουν από φόρο που θα προωθεί το κάπνισμα και καταλήγουν στην απαγόρευση με το μαχαίρι σε μια κοινωνία που δεν έχει μάθει να δέχεται τον έλεγχο σε τίποτε(χαζοί είναι στην Ισπανία που το άφησαν να σέρνεται το θέμα από το 2006 και τελικά συνήθισαν όλοι...). Κοινωνικό πείραμα είναι και το δεν πληρώνω από τους Γκλέτσους που όμως δεν λένε ότι τα διόδια μπήκαν όπως μπήκαν από το βιαστικό Σουφλιά γιατί όταν εκπονούνταν μελέτες π.χ. για το Μαλλιακό κάποιοι ήθελαν το δρόμο να περνάει από τα μέρη τους ή κάποιοι παρακώλυαν για χρόνια τις απαλλοτριώσεις όπως κάνουμε και μεις τώρα στα μέρη μας...
Ποιος το κάνει το κοινωνικό πείραμα; Το κάνουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας! Και το κάνουμε γιατί αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου και ότι οι κερδοσκόποι δεν μας βλέπουν μπροστά τους. Νομίζουμε ότι εμείς είμαστε στο στόχαστρο μέσα στην ασημαντότητά μας, ενώ στην πράξη κεφαλαιούχοι που έχουν τρις σε δολάρια θέλουν να πριονίσουν τους Γερμανούς που κάνουν εξαγωγές με ευρώ. Και πάνω εκεί τελούμε κάτω από το βάρος μιας αποκλειστικά κρατικίστικης οικονομίας που δεν βγάζει πουθενά. Ακόμα και η κοινωνική μας πολιτική για την οποία κοκορευόμασταν τελικά ήταν μόνο πολιτική και καθόλου «κοινωνική». Διαβάστε και γελάστε γιατί δεν μπορούμε ούτε άκρη να βγάλουμε:
«Στο «Επιχειρησιακό Πρόγραμμα για την Ανάπτυξη του Ανθρώπινου Δυναμικού 2007», για παράδειγμα (ΕΠΑΝΑΔ 2007 στη γλώσσα του κράτους) θα βρει κανείς στην εισαγωγή έναν κατάλογο αρκτικόλεξων για έναν μόνο τομέα της κρατικής πολιτικής. Εκεί λοιπόν βρίσκει κάποιος ότι εκτός από το ΕΚΑΒ (Εθνικό Κέντρο Αμεσης Βοήθειας) υπάρχει και το ΕΚΑΚΒ (Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αμεσης Βοήθειας). Πέρα από τα γνωστά ΙΚΑ, ΟΑΕΔ, ΣΕΠΕ, ΟΓΑ, ΟΠΑΔ, υπάρχει το ΕΚΚΑ (Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης), όπως και το ΕΣΥΠΚ (Εθνικό Συμβούλιο Κοινωνικής Προστασίας) και το ΙΝΚΠΟ (Ινστιτούτο Κοινωνικής Πολιτικής). Εχουμε ΜΚΕΑ (Μονάδες Κοινωνικής Ενταξης και Αποκατάστασης), ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ (Κέντρο Εκπαίδευσης, Κοινωνικής Υποστήριξης και Κατάρτισης για Ατομα με Αναπηρίες), ΚΕΑΤ (Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών), ΚΑΦΚΑ (Κέντρο Αποθεραπείας, Φυσικής και Κοινωνικής Αποκατάστασης), ΣΥΔ (Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης), ΠΑΕΠ-Α.Ε. (Παρατηρητήριο Απασχόλησης - Ερευνητική Πληροφορική Α.Ε.), ΕΣΣΕΕΚΑ (Εθνικό Σύστημα Σύνδεσης Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης με την Απασχόληση), ΕΚΕΠΙΣ (Εθνικό Κέντρο Πιστοποίησης Συνεχιζόμενης Επαγγελματικής Κατάρτισης), ΕΚΑΕ (Επαγγελματική Κατάρτιση Α.Ε.), ΝΕΛΕ (Νομαρχιακές Επιτροπές Λαϊκής Επιμόρφωσης), οι οποίες ανήκουν στη ΓΓΕΕ (Γενική Γραμματεία Εκπαίδευσης Ενηλίκων), ΕΥΣΕΚΤ (Ειδική Υπηρεσία Συντονισμού και Παρακολούθησης Δράσεων Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου), ΕΚΠΑΑ (Εθνικό Κέντρο Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης), ΓΓΝΓ (Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, που επίσης ασχολείται με την ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού), όπως και ένα ΕΠΠΕΡΑ που δεν μπορέσαμε να βρούμε τι στην ευχή είναι!» Π. Μανδραβέλλης(ο μισητός της ΑΔΕΔΥ) από πρόσφατη Καθημερινή.
Βλέποντας τα παραπάνω καταλαβαίνω γιατί είναι βράδυ και παρακολουθώ μια πολιτική νεολαία να κάνει αφισοκόλληση. Τα παιδιά όλα, τουλάχιστον από μεσοαστική τάξη. Τα κορίτσια πολύ καλοντυμένα για αφισοκόλληση. Τα βλέπω κι αναρωτιέμαι «να ξέρουν αλήθεια τι είναι αυτό που αφισοκολλάνε;». «Να ξέρουν ότι αν τα έβλεπαν τα παιδιά κάποιων άλλων πατεράδων κάπου στην Ευρώπη θα έμεναν με το στόμα ανοιχτό γιατί δεν θα πίστευαν ότι νεαρά παιδιά πιστεύουν σε αυτό που αφισοκολλάνε;». Και μετά θυμάμαι ότι λίγο πριν στη τηλεόραση είδα το εργαστήριο που έχουν ετοιμαστεί όλα αυτά: Έξω από ένα Πανεπιστήμιο κρανοφόροι με καδρόνια φοιτητές συγκρούονται με άλλους κρανοφόρους με καδρόνια φοιτητές με τέτοια χάρη και επιδεξιότητα που λες «δεν μπορεί, πρέπει να το μαθαίνουν το ξύλο στο πρώτο έτος! Πως λέμε γενικές αρχές φυσικής; Ε, γενικές αρχές στο ντου!». Έτσι λοιπόν εξηγείται γιατί κάποιοι κάθονται 12 χρόνια στη σχολή, μετά άλλα πέντε σε κατάληψη π.χ. στο Πολυτεχνείο και μετά βγαίνουν έξω στην ελεύθερη αγορά...
