Οι στρατηγικές που δεν βγαίνουν και όσοι προτρέχουν...
Ότι και να λένε οι υποψήφιοι και ο πολύς ο κόσμος(ειδικά όσοι ξημεροβραδιάζονατι στα μπλογκ)οι δημοσιογράφοι και οι επικοινωνιακές ομάδες βοηθούν, δεν κερδίζουν εκλογές. Αυτοί που πραγματικά μετράνε για τους υποψηφίους είναι οι απολύτως «δικοί τους» άνθρωποι και οι πολύ στενοί τους συνεργάτες. Σκεφτείτε αν ήμασταν στην Αμερική ένας επικοινωνιολόγος ποιο πράγμα θα έλεγε στο Μοσχολιό να εκμεταλλευτεί.Δεν θέλω να το συνεχίσω,έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε Αμερική... Τωρα σκεφτείτε με την αποχή που υπήρξε, για παράδειγμα ο Μοσχολιός στον πρώτο γύρο να μην είχε βάλει στο ψηφοδέλτιό του ανθρώπους από το χώρο του αντιπάλου του. Ή σκεφτείτε την δυσκολία Σταμάτη τη δεύτερη Κυριακή να συσπειρώσει και το χώρο του(με μια κομματική συγκέντρωση)αλλά συγχρόνως να αναζητήσει και αριστερές ψήφους. Αυτό όμως είναι και θέμα πίστης,δουλειάς και...κολλήματος στο φινάλε με την αυτοδιοίκηση.Ο πολιτικός χρόνος καλώς ή κακώς δεν ξαναβρίσκεται. Και επειδή κάποιοι προβλέπουν ξεκατίνιασμα μεταξύ δημοσιογράφων να πω και τούτο:Οι συνάδελφοι που ανακατεύτηκαν το έκαναν επαγγελματικά ή λιγότερο.Από προσωπικό κόλλημα ή από μονομανία.Αυτό όμως είναι μέσα στο ρόλο τους.Αυτοί που δεν έπρεπε να ανακατευτούν και όποιος τους ανακάτεψε έχασε, είναι άνθρωποι που ναι μεν αγαπουν τα κοινά και ο κόσμος κρίνει την προσφορά τους,αλλά που η εμμονή τους για κάποιους ανθρώπους και η ολοφάνερη δίψα τους να έρθουν στα πράγματα,τελικά έκαναν κακό σε αυτούς που τους ζήτησαν τη συνδρομή.
Υ.Γ.Καλοί μου άνθρωποι μην τρελαίνεστε και περιμένετε μοίρασμα σε οφίτσια και καρέκλες.Αυτούς που και καλά θα πιάσουν τα πόστα τους ρώτησε κανείς;Το δήμαρχο τον ρώτησε κανείς;Λεφτά υπάρχουν;Εποχές για οφίτσια υπάρχουν;Αφήστε το καλύτερα...
