"Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας...
Πέρασε απαρατήρητο από τις αντικειμενικές εφημερίδες, τους σταθμούς και τους ψαγμένους δημοσιογράφους. Ή μάλλον όχι απαρατήρητο. Περισσότερο έμοιαζε να μη ΗΘΕΛΕ κανένας να ασχοληθεί. Σα να είχαν όλοι τύψεις για κάτι ρε παιδί μου...Ή μάλλον σαν τον Ντίλιτζερ που είχε ευεργετήσει τόσο κόσμο αλλά στα δύσκολα την έκαναν όλοι σαν τα ποντίκια. Εξαίρεση μόνο οι οπαδικές εφημερίδες του χώρου της ομάδας του μεγάλου αντρός... Και κάποιοι ακροατές(συνήθως οι ίδιοι και οι ίδιοι) που παίρναν στα ράδια και λέγαν "δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ" και "σνιφ" και ναααα το κλάμα.. Ναι, καλά το καταλάβατε. Ο Θείος δεν μένει πια εδώ. Ο Σωκράτης παρέδωσε και επισήμως τον ΟΣΦΠ στο σημερινό πρόεδρο και μαζί έκλεισε και μια εποχή. Βέβαια δεν ξέρω αν έκλεισε ακόμα γιατί η αποτίμηση καίει αυτή τη στιγμή και οι κοτάρες οι συνάδελφοι προτίμησαν να κάνουν την πάπια παρά να παρουσιάσουν την εικόνα ατόφια. Επίσης με τον Πανούση, το φίλο του Κεντρωτή, υπεύθυνο για την καταπολέμηση της βίας, τον Μποροβήλο στέλεχος και τον Stelios πρόεδρο των ποδοσφαιριστών, που να ξέρω αν τέλειωσε η εποχή ή αν άρχισε.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νέοι τα 17 χρόνια που πέρασαν μια ομάδα πήρε τα 12 πρωταθλήματα. Βγήκε 12 συνεχόμενες φορές στο Τσάμπιονς Λιγκ. Έχτισε γήπεδο από το φάκελο του 2004. Μεγάλωσε τα έσοδά της. Αυτά...
Για τους υπόλοιπους; Οι άλλοι δυο μεγάλοι του κέντρου έμειναν χωρίς γήπεδο. Όλες οι μεγάλες ομάδες -πλην μιας-φαλήρισαν οικονομικά και σώθηκαν με σκανδαλώδεις ρυθμίσεις και άρθρα 44. Είχαμε οπαδό νεκρό από μαχαιριές στο κεφάλι και τα γεννητικά όργανα ενώ ήταν κάτω πεσμένος. Είχαμε απαγωγές οπαδών, βιασμούς(αυτά δεν λέγονται), καμένες επιχειρήσεις και αυτοκίνητα διαιτητών, διαλυμένα γήπεδα, πορείες από βουλευτές για να αρθεί η τιμωρία σε ομάδες, αλλαγές νόμων, πλούσιους δημοσιογράφους-λαμόγια, Γκαγκάτσηδες και Μπέους και Ψωμιάδηδες και τέλος ένα τζόγο γιγαντωμένο και μονοπωλιακό με εθνικό προμηθευτή και σοβαρούς σχολιαστές να είναι βαποράκια του «διπλό ημίχρονο, άσο τελικό»... Είχαμε ιστορικές ομάδες από τη περιφέρεια να γίνονται γελοίοι σφουγκοκωλάριοι των δυνατών σε βαθμό που έκανε το ’80 και το ’70 να φαίνονται παράδεισος...
Είχαμε τη συγκρότηση κανονικών στρατών από «οπαδούς» που σταμάτησαν τα κυνήγια και τις φάπες και άρχισαν τα σοβαρά ραντεβού άλλοτε μαζί με μπράβους, άλλοτε μαζί με διάφορους πολιτικούς χώρους και άλλοτε με «αδέρφια» από το εξωτερικό. Και τέλος είχαμε τα κρατικά μέσα που τα πληρώνουμε όλοι να ξεβρακώνονται κυριολεκτικά μπροστά στη λαίλαπα και να προπαγανδίζουν ασύστολα τους αφέντες τους, μαζί με τις κυβερνήσεις τους... Και πάνω από όλα είχαμε ομερτά και την ξεφτίλα των δημοσιογράφων. Α, είχαμε και σφαγμένο ένα δημοσιογράφο που έκανε τη δουλειά του...
Αυτά είχαμε. Αυτά πιστεύω εγώ ότι ήταν τα χρόνια του Σωκράτη Κόκκαλη. Όποιος έχει αντίρρηση μπορεί να μας στείλει την άποψή του εκεί που βλέπει. Εδώ είμαστε.
Υ.Γ. Όποιος είδε τι έγινε τις προάλες στη Θεσσαλονίκη κατάλαβε ακριβώς την κληρονομιά του χρυσού αιώνα του Σωκράτους...
