"Είπε και ελάλησε η Εκκλησία…
Αφού λοιπόν προσωπικά περίμενα και περίμενα, τελικά έγινε αυτό που πίστευα ότι θα γινόταν πολύ νωρίτερα. Η Εκκλησία μίλησε για τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις που διάγουμε και μίλησε όπως το περίμενα. Όχι ξεκάθαρα…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από το…τέλος. Ευτυχώς υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι σαν τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου που έχει αποδείξει ο άνθρωπος ότι εκτός από εξαιρετικής μόρφωσης είναι και καθαρού λόγου με σκοπό παρηγορητικό και ποιμαντικό. Όταν, λοιπόν, βγήκε στη φόρα ότι κάποιος άλλος μητροπολίτης έγραψε μια μπροσούρα και τη μοίρασε μέσω του εκκλησιαστικού δικτύου σε όλη τη χώρα, και αυτή αναφερόταν στους δανειστές μας και στο Μνημόνιο, κάποιος αντέδρασε ως εκ του ρόλου του. Αντέδρασαν και άλλοι αλλά όχι τόσο ξεκάθαρα σαν τον Ναυπάκτου. Το κείμενο έλεγε ότι είμαστε υποτελείς στους δανειστές μας, ότι οι πολιτικοί πρόδωσαν την πατρίδα και άλλα τέτοια εθνικοαπελευθερωτικά. Διέρρευσε ότι ο Αρχιεπίσκοπος δεν το είχε εγκρίνει από την αρχή (κοινώς κάποιοι πήραν την πρωτοβουλία χωρίς να τον ρωτήσουν) αλλά στη συνέχεια είπε ότι «εγκρίνει τα περισσότερα σημεία του και συμφωνεί με το πνεύμα του». Ο Ναυπάκτου ευτυχώς είχε προλάβει να ζητήσει από τον κλήρο της χώρας να «μην εκμεταλλευτεί την απελπισία των απλών ανθρώπων και να παραμείνει η Εκκλησία στον ποιμαντικό παρηγορητικό της ρόλο».
Θα παρατηρήσατε ότι μέχρι εδώ το κείμενο είναι γραμμένο σαν ένα φλας μπακ που εννοείται ότι θα έπρεπε να πάει και μένα που το έγραψα και σας που το διαβάζετε στην αρχή. Ποια είναι η αρχή όμως; Τα χρόνια του Χριστόδουλου; Τα σκοτεινά πολιτικά χρόνια της χώρας; Η τουρκοκρατία και η διατήρηση της αρχαιότητας μέσω της ορθοδοξίας, αφού πρώτα επιχείρησε η τελευταία να αφανίσει την πρώτη μέχρι να δει πόσο χρήσιμη ήταν;
Όχι. Η αρχή είναι το αν έχουν δικαίωμα οι κληρικοί να παρεμβαίνουν στα πολιτικά πράγματα και να λένε τη γνώμη τους, Εδώ θα απογοητεύσω πολλούς και θα πω ότι –καλώς ή κακώς- έχουν, μόνο και μόνο γιατί εκπροσωπούν τη στάση ζωής εκατομμυρίων. Προσωπικά αυτό δε μου αρέσει, αλλά το δέχομαι όπως δέχομαι και τη γνώμη μειοψηφιών ή όπως δέχομαι την επιρροή απίθανων ΜΚΟ στην κοινωνική μας ζωή ή τους δικηγόρους που αναλαμβάνουν υποθέσεις πολιτικές χωρίς αμοιβή μόνο από πολιτική αλληλεγγύη. Είναι κάτι που δεν μπορείς να το στερήσεις όπως δεν μπορείς να στερήσεις και την ελευθερία λόγου σε ανθρώπους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Εκκλησία προσφέρει από τα δικά της και όχι από όσα της έχει παραχωρήσει αιώνες τώρα η εκάστοτε αρχή, σε τούτη εδώ τη γωνιά της γης.
Κάπως έτσι, ασφαλώς, έφτασε η Εκκλησία να κατέχει λίμνες και εκατομμύρια στρεμμάτων και κάπως έτσι ξεχνάμε ότι στο Βατοπέδι τα τελευταία χρόνια δεν έγινε κάτι διαφορετικό από ότι γινόταν από το 1904 και δώθε…Και εδώ είναι που προσωπικά έρχομαι στο σπουδαιότερο όλων. Έχει η Εκκλησία κάποιο άλλο ρόλο σε αυτή την κρίση που διάγει η Ελλάδα πέρα από την παρηγορητικό-ποιμαντικό ρόλο που περιέγραψα πιο πάνω; Σαφώς και έχει μόνο που δεν είναι ο ρόλος του πολιτικού αναλυτή. Αντίθετα είναι η ΠΡΟΣΦΟΡΑ.
Και όταν λέμε προσφορά εννοούμε, υλική, χειροπιαστή, ανακουφιστική για τα λαό που πεινάει ή δυσκολεύεται για να μην δραματοποιούμε τα πράγματα περισσότερο. Και εξηγούμαι: Δεν θέλω να σταθώ στην εκτίμηση(οι πολέμιοί της τη λένε φήμη) ότι μόνο το 5% της περιουσίας της Εκκλησίας αρκεί για να φάνε όσοι αληθινά πεινάνε. Δεν θέλω να σταθώ στο κατά πόσον το να οργανώνεις φιλανθρωπίες, όχι από όσα κατέχεις αλλά από τη συνεισφορά των πιστών και από εθελοντική δουλειά, κατά πόσον αυτό είναι αληθινή προσφορά. Ο Χριστός μίλησε για προσφορά από το υστέρημα, που είναι το περίσσευμα(όχι αυτό που στερείσαι) και ήρθε ο καιρός να δούμε ποιου του περισσεύουν.
Αν λοιπόν η Εκκλησία πια δεν έχει πλούτο-όπως είχε ΣΙΓΟΥΡΑ κάποτε πρόσφατα-και δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει έχω εγώ μια πρόταση για μια θυσία που μπορεί να κάνει. Να απαλλάξει το ασθενές κράτος από το βάρος των μισθών και των συντάξεων των ιερέων όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε σοβαρή δυτική χώρα. Πουθενά δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι οι ιερείς. Θα μου πει κάποιος υπάρχει και ένα σύνταγμα που λέει ότι η κρατούσα θρησκεία του…έθνους είναι η Ορθόδοξος Ανατολική Χριστιανική. Δεν θα κολλήσουμε σε μια αναθεωρησούλα αν είναι για το καλό του τόπου. Άλλωστε δεν είναι μόνο οι μισθοί αλλά και το κόστος π.χ. για τον εξωραϊσμό ναών που πολλές φορές προέρχεται ακόμη και από κοινοτικούς πόρους. Φυσικά να μην ξεχάσουμε τα χιλιάδες «ιδρύματα» και οργανώσεις με τα θεόρατο κόστος τους που οι εκτιμήσεις λένε πως είναι περίπου βραχνάς.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα λοιπόν. Εμείς οι κοσμικοί και οι λίγο περίεργοι μπορούμε να ζήσουμε και με λίγη ακόμη περισσότερη παρεμβατικότητα. Και δεν θα ανατρέξουμε σε αμαρτωλά και σκοτεινά παρελθόντα. Αρκεί να δούμε από τον γιγάντιο αυτό θεσμό που ΄χει λόγο στη χώρα μας στα πάντα, να κάνει ένα βήμα αληθινής ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ. Αληθινής ΔΩΡΕΑΣ."
