Από τα Σχολιανά(Μαχητής)
"Τελειώνοντας το μαρτυρικό 2010 και μπαίνοντας στη χρονιά της κρίσης, που κατά πως λένε θα είναι το 2011, ένα είναι το σίγουρο. Ότι ένας κόσμος φεύγει και τελειώνει οριστικά και ένας άλλος έρχεται για την Ελλάδα. Το μόνο πρόβλημά μας είναι ότι λόγω της επαπειλούμενης κρίσης, που ακόμα δεν την έχουμε δει στις πραγματικές της διαστάσεις(οι γραφές λένε ότι θα τη δούμε αμέσως μετά τις γιορτές, γιατί για μας κρίση είναι μόνο στις αγορές και το ξόδεμα, κατά τα άλλα είμαστε εντάξει...) και της θολούρας που την ακολουθεί, εμείς εδώ δεν έχουμε αποφασίσει τι ακριβώς κόσμο θα διεκδικήσουμε και ποιον κόσμο θα αφήσουμε πίσω μας.
Θα μου ήταν πολύ δύσκολο να αναλύσω όλα τούτα σε λίγες γραμμές ειδικά από τη στιγμή που έχει διαμορφωθεί ένα κλίμα στη χώρα περί δύο νέων «πατριωτισμών». Ο ένας πατριωτισμός εκφράζεται από όσους στην κυβέρνηση βλέπουν την κρίση σαν ευκαιρία για αλλαγές που θα έπρεπε να έχουν γίνει τουλάχιστον δέκα χρόνια πριν. Μαζί τους είναι και ένα αναπάντεχα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, κυρίως εκείνοι που έχουν βαρεθεί να βλέπουν στις πορείες μπροστάρηδες που έχουν πάρει σύνταξη στα 50, έχουν τσεπώσει 100 χιλιάρικα εφάπαξ και το μήνα παίρνουν 3.200 ευρώ. Όλοι ξέρουν ότι δεν είναι αυτοί οι πλειοψηφία αλλά όλοι διαπιστώνουν ότι δεν είναι τελικά και λίγοι...Μαζί τους είναι και οι πολιτικοί που περιθωριοποιήθηκαν σαν νεοφιλελεύθεροι όταν φώναζαν ότι αυτό που έχουμε δεν είναι οικονομία. Μαζί τους είναι και κάποιοι δημοσιογράφοι, ας πούμε σχηματικά, ένα μέρος της Καθημερινής...
Ο άλλος πατριωτισμός τώρα είναι ο πιο προφανής. Είναι ένας ετερόκλητος συγκερασμός από τα άκρα της αριστεράς μέχρι τελείως απέναντι(πρόσφατα προστέθηκαν και φωνές από την Εκκλησία) που πάνω κάτω λένε ότι τελούμε υπό κατοχή. Ότι όποιος δεν τα βλέπει έτσι τα πράγματα είναι δοσίλογος και γερμανοτσολιάς. Ότι, να, τώρα, φέτος, θα γίνει η ανατροπή που δεν έγινε το Μάη, που δεν έγινε το φθινόπωρο, που δεν έγινε το Νοέμβρη, που δεν έγινε πριν τα Χριστούγεννα... Μάλιστα για να μη βρίσουν το λαό(ξέρετε «άιντε, θύμα, άιντε, ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς, κοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει, έχει η πλάση κοκκινήσει..» κλπ) και προσπαθώντας να εξηγήσουν γιατί δεν εξεγείρεται αλλά κάθεται και ακούει τον Πάγκαλο να λέει «μαζί τα φάγαμε», τα αποδίδουν όλα στα παπαγαλάκια και στους πράκτορες(συνήθως της Μοσάντ)... Και πάνω από όλα αυτός νέος πατριωτισμός θέλει αίμα από αυτούς που «τα φάγανε» που είναι οι βουλευτές φυσικά, λες και τους βουλευτές τους διόρισε κάποιος εκεί και όχι ο κυρίαρχος λαός.
Από αυτή την τρομακτική δυσκολία μου λοιπόν να αποτιμήσω τη χρονιά ανάμεσα σε αυτούς τους δύο νέους πατριωτισμούς, που ο ένας είναι «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω και βρήκα παπά να θάψω πεντ’ έξι» και ο άλλος είναι λαϊκίστικος, με έβγαλε ένα ποίημα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Τάσου Κουράκη. Το ποίημα λέγεται «67% ανάπηρος» και είναι το εξής:
«67% ανάπηρος»
Θέλω να χάσω τα χέρια μου, τας φρένας μου, τα νεφρά μου για ένα επίδομα
για να ζήσουν τα μάτια μου, τα σπλάχνα μου, το δέρμα μουΣτην κοινωνία που φτιάξανε
καλότυχοι είναι οι
παραπληγικοί, οι(σ.σ.: έχοντες) σκλήρυνση κατά πλάκας, οι μεταμοσχευμένοι
Που δεν απολύονται
Θέλω να ζήσω!
Θέλω να γίνω 67%!»
Αυτό το ποίημα για μένα εκφράζει όλη την παράνοια της εποχής μας και όλη τη σύγχυση για το τι είναι το πρωτεύον, όχι όμως για τους λόγους που το έγραψε ο ποιητής. Είμαι βέβαιος ότι ο καλός αριστερός βουλευτής σε καμιά περίπτωση δεν θέλει να δείξει τους ανάπηρους σαν προνομιούχους. Σε καμιά περίπτωση δεν θέλει να φανεί τόσο ελιτιστής που να υπαινιχτεί ότι προκειμένου να μην απολυθείς ποτέ είναι καλύτερα να σου λείπει κάτι. Ούτε είναι τόσο κυνικός που να σκεφτεί καν ότι κανονικά κανένας δεν έπρεπε να απολύεται από πουθενά και ποτέ, όπως γίνεται με τους συνανθρώπους μας που είναι στο...67%. Βέβαια και μόνο η επίκληση ενός «πρακτικού» και αυθαίρετου νούμερου όπως το 67% που απλά έχει θεσμοθετηθεί για να αποδίδει ανικανότητα(μερική), σε ένα ποίημα, δείχνει θέση και οξύ σχόλιο αλλά ας μην πέσουμε τώρα στη φιλολογία.
Για μένα αυτό το ποίημα δείχνει ξεκάθαρα τους πόθους ενός λαού. Το τι θεωρεί σημαντικό ένας λαός και το τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει για τη μονιμότητά του στο δημόσιο, συγγνώμη στη δουλειά... Για μένα υπάρχει ο κόσμος που θα βάλει τον εαυτό του σε αυτό το ποίημα και θα πει ίσως αυτό που κατά βάθος ήθελε να πει ο ποιητής-βουλευτής. Ότι έγινε τόσο άδικη η χώρα μας (λόγω των λεφτών και των δανεικών που υπήρχαν αφειδώς χωρίς να είναι δικά μας;) που είναι προτιμότερο να είσαι τελικά ανάπηρος. Και υπάρχει και ο κόσμος που θα βάλει τον εαυτό του στη θέση του αφηγητή και θα πει «ε, όχι, δεν είναι δυνατόν να μακαρίζεται κάποιος με αναπηρία γιατί παίρνει επίδομα και είναι μόνιμος. Δεν είναι αυτό η ζωή!». Και ανάλογα θα εκτιμήσει και το ποίημα αυτό...
Καλή χρονιά! Και εμπρός για τους αγώνες στο φαντασιακό του καθενός!"
