Το κείμενο έχει ως εξής:
Η Φορολογία των πιο κερδοφόρων επιχειρήσεων της Ελλάδας
ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΟΥΡΟΥ*
Έχουμε πολλές φορές αναφέρει ότι το φορολογικό σύστημα της Ελλάδας ευνοεί προκλητικά τις μεγάλες επιχειρήσεις. Έχουμε επίσης τονίσει ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην υποφορολόγηση όλων αυτών που δεν κατατάσσονται στην κατηγορία των μισθωτών (δηλ. Α.Ε, ΕΠΕ, Ο.Ε., Ε.Ε., ατομικές επιχειρήσεις, ελεύθεροι επαγγελματίες, εισοδηματίες) και όχι στην υπέρβαση των δαπανών του κράτους. Οι δαπάνες της γενικής κυβέρνησης (ναι, σύμφωνοι, οι ανορθολογικές, αναποτελεσματικές και ρουσφετολογικές δαπάνες) βρίσκονται, ως ποσοστό του ΑΕΠ, κάτω από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ τα φορολογικά έσοδα της Ελλάδας, ως ποσοστό του ΑΕΠ, υπολείπονται σχεδόν 6 ολόκληρες μονάδες του ΑΕΠ ετησίως (στοιχεία της Eurostat, περίοδος 1999-2010). Συνεπώς, το ύψος του δημοσίου χρέους είναι αποτέλεσμα της κατάρρευσης των φορολογικών εσόδων και όχι των δαπανών.
Αυτό που είναι δύσκολο όμως να συνειδητοποιηθεί είναι το μέγεθος των κερδών που συσσώρευσαν οι μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα την τελευταία 15ετία, όταν το ΑΕΠ αύξανε με ετήσια ποσοστά έως και 5%. Οι δηλώσεις τύπου “μαζί τα φάγαμε” έχουν ένα σκοπό: να ενοχοποιήσουν όλους μας και να επιμεριστεί άδικα το συνολικό ποσοστό ευθύνης. Ας δούμε μερικά στοιχεία που καταρρίπτουν αυτό τον μύθο.
Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της ICAP “Business Leaders in Greece”, οι 500 πιο κερδοφόρες εταιρείες στην Ελλάδα, κατά το έτος 2009, είχαν συνολικό τζίρο 118 δισ. ευρώ. Άρα, σχεδόν το ΜΙΣΟ ΑΕΠ της χώρας μπήκε στα ταμεία τους. Ο συνολικός τζίρος των 29.852 επιχειρήσεων (το σύνολο των επιχειρήσεων που επεξεργάστηκε η συγκεκριμένη έκθεση) ήταν 231 δισ. ευρώ (σχεδόν όσο ΟΛΟΚΛΗΡΟ το ΑΕΠ της χώρας). Αυτό σημαίνει ότι στα ταμεία μόλις του 1,6% των επιχειρήσεων μπήκε το μισό ΑΕΠ της χώρας και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις, που εκφράζουν το 98,4%, μπήκε το άλλο μισό. Το σύνολο του δηλωθέντος εισοδήματος όλων των μισθωτών κατά το 2007 (δηλαδή ο αντίστοιχος τζίρος που δηλώνουν οι επιχειρήσεις) ήταν 93,2 δισ. ευρώ (πηγή: υπουργείο Οικονομικών).
Βλέποντας αυτά τα τρομακτικά μεγέθη μπορούμε να καταλάβουμε τι τελικά σήμαινε γι' αυτές τις 500 επιχειρήσεις (που ως επί το πλείστον χαίρουν ολιγοπωλιακών θέσεων) η μείωση του φορολογικού συντελεστή από το 40% στο 25%, τι σημαίνει ο δείκτης της Eurostat που δείχνει ότι ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι στο 50% του μέσου όρου της Ε.Ε.-27, τι σημαίνουν οι συναλλαγές με off shore εταιρείες ή με εταιρείες που είναι εγκαταστημένες στην Κύπρο ή στην Βουλγαρία, τι σημαίνουν οι υπερτιμολογήσεις των αγορών τους από τις μητρικές πολυεθνικές εταιρείες, τι σημαίνει το ιδιαίτερο καθεστώς φορολόγησης των ναυτιλιακών επιχειρήσεων -είναι πραγματικό ανέκδοτο, αλλά ο προϋπολογισμός του 2011 προβλέπει έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες της τάξης των 12 εκατ. ευρώ-, τι σημαίνουν οι λογιστικές αλχημείες τους, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή τους.
Όλο αυτό το ταξικά άδικο φορολογικό μας σύστημα και οι πολύπλοκες τακτικές (κυρίως νόμιμες απ’ ό,τι παράνομες!) που μεταχειρίζονται οι επιχειρήσεις αποτυπώνονται σε ένα απλό και εύληπτο στοιχείο: το 2011 οι φόροι όλων των 210.000 περίπου Νομικών Προσώπων -και όχι μόνο των 500 πιο κερδοφόρων- προβλέπεται να είναι 2,8 δισ., σε σύνολο φορολογικών εσόδων του κράτους 57,5 δισ. Θα καλύψουν δηλαδή μόλις το 4,8% των φορολογικών εσόδων. Από την άλλη μεριά όμως τα Φυσικά Πρόσωπα -η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι που, όπως ήδη αναφέραμε, δήλωσαν δύο χρόνια πριν συνολικό δηλωθέν εισόδημα 93,2 δισ. ευρώ-, θα πληρώσουν φόρο εισοδήματος 10,6 δισ. και έμμεσους φόρους 31,9 δισ. Στο σύνολο λοιπόν των φορολογικών εσόδων της χώρας θα καλύψουν το 74%. Αυτή η άδικη αναλογία είναι σταθερή ή καλύτερα σταθερά επιδεινούμενη στο φορολογικό σύστημα της Ελλάδας τα τελευταία 15 χρόνια.
Τι λέτε, λοιπόν, κύριε Πάγκαλε, μαζί τα φάγαμε;
* Ο Άγγελος Κούρος είναι οικονομολόγος.
Πράγματι εύστοχο μέχρι ενός σημείου. Όμως έχω μερικά ερωτήματα: Από αυτές τις 500 υπερκερδοφόρες επιχειρήσεις πόσες, ουσιαστικά, ανήκουν στο...δημόσιο και πόσες κάνουν στην ουσία δουλειές ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με το δημόσιο;Πόσες επιδοτούν το πολίτευμα;Πόσες δηλαδή δίνουν μίζες σε ένα αναποτελεσματικό δημόσιο που στη συνέχεια ΑΡΝΕΙΤΑΙ να τις ελέγξει;Η λύση πριν τις κρατικοποιήσουμε μήπως είναι να αποκόψουμε τον ομφάλιο λώρο τους με το δημόσιο;Πόση συναίνεση θέλει αυτό;
Κατόπιν, όταν λέμε ότι είμαστε κάτω από το μέσο όρο σε δημοσίους υπαλλήλους της Ευρώπης δεν είμαστε ειλικρινείς.Εκεί δεν υπάρχει "ευρύτερος" και στενότερος δημόσιος τομέας και είναι αληθινά απογεγραμμένες οι υπηρεσίες. Εκεί οι δημόσιοι γιατροί δεν έχουν και ΕΞΩ δουλειά και οι καθηγητές δεν κάνουν μαύρα φροντιστήρια(τουλάχιστον όχι ξεδιάντροπα όπως γίνεται εδώ). Αφήνω στην άκρη ότι η έρευνα που επικαλείται ο αρθρογράφος αναφέρει ξεκάθαρα ότι και οι 500 αυτές εταιρίες έχουν...ζημιά αυτά τα χρόνια-φαντάσου δηλαδή τι πάρτυ γινόταν.
Μήπως, λοιπόν, το 75% της συνεισφοράς που είναι οι μισθωτοί που μπορεί και ...τσακώνει το κράτος δεν είναι ούτε καν τέτοιο;Μήπως το υπόλοιπο 25% απλά τυγχάνει να δίνει και τόσα που δίνει;μήπως όταν λέμε για αδυναμία είσπραξης φόρων και αδικία εννούμε ότι και μεις οι ίδιοι αρνούμαστε να μην κλέψουμε(φαντάσου αυτοι που είναι στην ουσία συνέταιροι του κράτους...).Η απαντήσεις δεν είναι εύκολες και δεν ξέρω αν η δημοκρατια απαντάει σε τίποτε από αυτά.Το δικό μας "σύστημα" πάντως δεν απαντά γιατί απλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Ελπίζω να μην αποδόμησα τα δυο κείμενα και να μη φάνηκα ξερόλας.Τις απόψεις μου παρέθεσα σε δυο κείμενα που πραγματικά βοηθούν τον προβληματισμό.Ευχαριστώ παιδιά.
