Πικρές αλήθειες με αφορμή ένα φονικό
(Το κείμενο που ακολουθεί ΔΕΝ περιγράφει τις συνθήκες του φονικού στο κέντρο του Αγρινίου πρόσφατα. Είναι σκέψεις με αφορμή το γεγονός αυτό...)
Το φονικό που πάλι «συντάραξε την κοινωνία μας» είναι από μόνο του πάρα πολύ σημαντικό και έχει τις δικές του επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα. Κυριότερη επίπτωση είναι ότι μια μάνα δεν θα δει το παιδί της να μεγαλώνει ενώ μια άλλη έτσι που θα το δει...αφήστε το καλύτερα. Αν αντέξει να το δει.
Ο στόχος του σημερινού κειμένου δεν είναι να φωτίσει τα αίτια ενός τέτοιου γεγονότος. Ούτε και τον αντίκτυπό του, σε όλη του τη διάσταση. Στόχος σήμερα είναι να φωτιστούν κάποιες άλλες πτυχές που αμφιβάλλω αν θέλει κανείς να τις φωτίσει.
Ξέρετε, από την πρώτη στιγμή που φάνηκε ότι ένας κακός κατέβηκε και σκότωσε ένα παιδί γιατί μαζί με άλλα τον ενοχλούσαν, τα κανάλια ενδιαφέρθηκαν. Μόλις είδαν ότι η ιστορία είναι μπλεγμένη έκοψαν λάσπη κατά το κοινώς λεγόμενο γιατί δεν είμαστε για τέτοια πράγματα τέτοιες ώρες. Ο κοσμάκης χρειάζεται κάτι εύπεπτο και σιχαμερό όπως ακριβώς του αρέσει. Εδώ λοιπόν κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να υπάρξει. Ο φονιάς είχε μεν ιστορικό με τα ναρκωτικά και ήταν «γνωστός» στην αστυνομία αλλά παράλληλα ήταν και ένα καλομαθημένο παιδί. Όπως λένε όλοι στο σχολείο ήταν πηγή φασαρίας αλλά είχε από τα μεγαλύτερα χαρτζιλίκια και ήταν από τους πρώτους που έπαιρναν τα πιο σύγχρονα παιχνίδια στο σπίτι. Ο φονιάς είχε αλλάξει ένα οπλάκι- εκτοξευτήρα σε κανονικό πιστόλι με σφαιρίδια για να είναι από πάνω στους τσαμπουκάδες αλλά παράλληλα λέγεται ότι κινούνταν και στις παρυφές ιδεολογικού χώρου που κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο. Ο φονιάς όπως φαίνεται δεν κατέβηκε γιατί τον ενοχλούσαν αλλά πήρε το όπλο του αφού ανακατεύτηκε στο τσακωμό του αδικοχαμένου και ενός φίλου του με κάποιες κοπέλες. Όλα αυτά θα συνεκτιμηθούν στη δίκη αλλά ξέρουμε τι πίστη έχουμε όλοι για τη δικαιοσύνη... Συγχρόνως η στάση των κοριτσιών που εμπλέκονται κρίνεται τουλάχιστον παράξενη. Η αντίδραση όλων των πρωταγωνιστών ήταν σε κάθε περίπτωση βίαιη σε σημείο που να λέγεται ότι ο φονιάς ακούστηκε να λέει «ήρθατε στη γειτονιά μου να πουλήσετε τσαμπουκά». Και πάνω απ’ όλα την ώρα του φονικού κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς έγινε και αν ο αδικοχαμένος μέτρησε λάθος τον λάθος άνθρωπο...
Όπως βλέπετε τα γεγονότα δεν είναι για κατανάλωση. Αλλά από πού ξεκινάει η πολύ σύγχυση; Εδώ έχω απάντηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο φονιάς συνελήφθη σε μια καλύβα-είτε πήρε τηλέφωνο ο ίδιος είτε τον κάλεσαν αστυνομικοί και απάντησε-αφού αναγνωρίστηκε το σκυλί που είχε βγάλει βόλτα! Και ο λόγος είναι ότι κανένας περίοικος δεν θέλησε να δώσει την παραμικρή πληροφορία στις διωκτικές αρχές για το συμβάν! Ο δράστης αναγνωρίστηκε υπό την ανοχή εκατοντάδων μαρτύρων που δεν θέλησαν να γίνουν...καταδότες και να τον ...δώσουν! Γιατί έτσι μας έχουν μάθει. Αν συνδράμεις ως πολίτης στο να πιαστεί ένας δολοφόνος μπορεί και να είσαι συνεργός των... Γερμανών γιατί για κάποιους είμαστε ακόμη στο ’40. Είναι αυτό που λένε κάποιοι: «Τσιμουδιά! Άκου, βλέπε, σώπαινε»... Ε λοιπόν σαν καλοί πολίτες μια χώρας χωρίς αρχές κι αρχή αυτό έκανα όλοι. Σώπασαν. Μετά από πολλά χρόνια, δε, αυτό το σώπαινε το εκμεταλλεύτηκαν και όλοι οι μαφιόζοι και οι δυνάστες της ζωής μας παρότι το να μη συνεργάζεσαι με την αστυνομία είχε αξία μόνο όταν διώκονταν συνάνθρωποί σου για τις ιδέες τους. Απλά αυτό έμεινε σαν κατάλοιπο όπως τόσα άλλα.
Και κάτι τελευταίο για το θέμα: Ένα μείζον ζήτημα ήταν ότι οι μέρες που έγινε το περιστατικό έβριθαν από προσμονή και τσαμπουκά. Τα παιδιά μας ήταν έτοιμα για όλα. Είχαν μπει στην πρίζα και αν καιγόταν η Θεσσαλονίκη θα έκαναν άλλη μία στιγμιαία επανάσταση. Το έβλεπες στα πρόσωπά τους. Το έβλεπες στις συνάξεις τους. Όλοι περίμεναν τα νέα από τις μεγάλες πόλεις. Όλοι στην πρίζα, όλοι έτοιμοι... Για να γίνουν όμως όλα αυτά πρέπει να απαντηθεί μια άλλη ερώτηση. Καλά οι πρωταγωνιστές αυτού του δράματος ήταν όλοι ενήλικοι. Δεν θέλω να ηθικολογήσω και να πω ότι στις 4 η ώρα το πρωί με φωνές και τσακωμούς και πιώμα και με συνάξεις που σε ετοιμάζουν, όσο να’ ναι, για όλα δεν αργεί να γίνει το κακό. Δυστυχώς όσο λογικό είναι να κατεβάσει κάποιος το σκύλο του στις 4 , ενώ έχει έρθει πριν λίγο στο σπίτι, να έχει όπλο πάνω του(αν δεν ανέβηκε να το πάρει μετά τη συμπλοκή) και να έχει και πρόβλημα ναρκωτικών, άλλο τόσο λογικό είναι να περιφέρονται νέοι στους δρόμους και να κοπανιούνται ουρλιάζοντας και θεωρώντας μαγκιά τον τσακωμό, τη κομμένη εξάτμιση, το κινητό που παίζει τραγούδια κάτω από τα παράθυρα του κόσμου.
Μήπως όμως μπορεί να μας πει κάποιος αν υπάρχουν και στέκια στην πόλη όπου συχνάζουν μέχρι το πρωί 15χρονα; Τι κάνουν οι γονείς τους; Τι κάνουν οι περίοικοι που τα βλέπουν; Τι κάνουν όσοι πρέπει να προστατεύουν τα 15χρονα;
Αν ανοίξει αυτή η συζήτηση πρέπει να απολογηθούμε όλοι για όλα. Από το πόσο ενοχλούμε μέχρι το πόσο έχουμε εθιστεί να αφήνουμε να μας ενοχλούν. Από τον τσαμπουκά που πουλάμε όλοι μέχρι τα ναρκωτικά που σφυρίζουν παντού. Και κυρίως από το ότι αν πεις κουβέντα για όλα αυτά είσαι ο κακός, ο συντηρητικός αυτός που δεν αφήνει τα παιδιά «να ζήσουν, να ονειρευτούν». Που να ονειρευτούν όμως; Αφού τα μάτια τους δεν κλείνουν για ύπνο. Κλείνουν μια για πάντα.
του Γ.Συμψηρή
